Από τα αρχαία χρόνια οι γυναίκες αποκλείονταν από τις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων. Στους αρχαίους πολιτισμούς, η διακυβέρνηση ήταν ως επί το πλείστον πατριαρχική, με τις γυναίκες να υποβιβάζονται σε οικιακούς ρόλους. Ακόμη και στις πρώιμες δημοκρατίες, όπως η αρχαία Αθήνα, η συμμετοχή στην πολιτική περιοριζόταν στους άνδρες, αφήνοντας τις γυναίκες χωρίς φωνή στη χάραξη πολιτικής.
Η αλλαγή ξεκίνησε τον 19ο αιώνα με την εμφάνιση των γυναικείων κινημάτων. Οι γυναίκες απαίτησαν το δικαίωμα ψήφου και επηρέασαν τις πολιτικές που αφορούσαν τη ζωή τους. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία (1893), η Αυστραλία (1902) και η Φινλανδία (1906) παραχώρησαν στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου, θέτοντας τις βάσεις για ευρύτερη πολιτική συμμετοχή.
Ο ρόλος των γυναικών στην πολιτική κατά τη διάρκεια των Παγκοσμίων Πολέμων
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα ανέδειξαν περαιτέρω τις δυνατότητες των γυναικών στη διακυβέρνηση. Με τους άνδρες να στρατολογούνται για τους πολέμους, οι γυναίκες ανέλαβαν ρόλους που παραδοσιακά προορίζονταν για άνδρες, συμπεριλαμβανομένων διοικητικών και ηγετικών θέσεων. Αυτή η περίοδος αμφισβήτησε τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων και απέδειξε την ικανότητα των γυναικών να διαχειρίζονται τις κοινωνικές δομές κατά τη διάρκεια κρίσεων.
Στον απόηχο του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η ίδρυση διεθνών οργανισμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη άνοιξε το δρόμο για μια πιο περιεκτική προσέγγιση στη χάραξη πολιτικής. Η υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1948 έδωσε έμφαση στην ισότητα και έθεσε τις βάσεις για τη συμμετοχή των γυναικών στην παγκόσμια διακυβέρνηση.
Δεύτερο κύμα φεμινισμού και πολιτική εκπροσώπηση
Το δεύτερο κύμα φεμινιστικού κινήματος των δεκαετιών του 1960 και του 1970 εστίασε στα δικαιώματα των γυναικών, ιδιαίτερα στην απασχόληση και την εκπαίδευση. Αυτή η εποχή είδε τις γυναίκες να υποστηρίζουν μεγαλύτερη εκπροσώπηση στους πολιτικούς θεσμούς και τις διαδικασίες χάραξης πολιτικής
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι χώρες άρχισαν να εφαρμόζουν στρατηγικές και νομοθεσίες για να εξασφαλίσουν την εκπροσώπηση των γυναικών στα πολιτικά όργανα. Για παράδειγμα, η Νορβηγία εισήγαγε ένα σύστημα ποσοστώσεων φύλου στη δεκαετία του 1980, επιβάλλοντας ένα ελάχιστο ποσοστό γυναικών στα πολιτικά κόμματα και τα εταιρικά συμβούλια. Αυτά τα μέτρα ήταν καθοριστικής σημασίας για την άρση των συστημικών φραγμών και την ομαλοποίηση της συμμετοχής των γυναικών στη διακυβέρνηση.
Η άνοδος των γυναικών ηγετών
Στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα σημειώθηκε σημαντική αύξηση του αριθμού των γυναικών που αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους στην πολιτική. Προσωπικότητες όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου (1979), και η Έλεν Τζόνσον Σίρλιφ, η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα αρχηγός κράτους στην Αφρική (Λιβερία, 2006), αποτελούν παραδείγματα της αυξανόμενης επιρροής των γυναικών στη διαμόρφωση εθνικών και διεθνών πολιτικών.
Οργανώσεις όπως η UN Women, που ιδρύθηκε το 2010, έχουν υπερασπιστεί περαιτέρω τα δικαιώματα των γυναικών στη χάραξη πολιτικής.
Μετανάστριες και πολιτική
Τα τελευταία χρόνια, γίνονται προσπάθειες για συμπερίληψη των μοναδικών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι μετανάστριες και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες. Η έννοια της διαθεματικότητας υπογραμμίζει πώς οι αλληλεπικαλυπτόμενες ταυτότητες, όπως το φύλο, η φυλή και το καθεστώς μετανάστευσης, δημιουργούν ξεχωριστές εμπειρίες διακρίσεων και προνομίων.
Προγράμματα όπως το European Advisory Body for Migrant Girls Civic Engagement στοχεύουν στην ενίσχυση των φωνών των νέων γυναικών από μεταναστευτικό υπόβαθρο. Προωθώντας τη συμμετοχή τους στη χάραξη πολιτικής, οι πρωτοβουλίες αυτές αντιμετωπίζουν τις συστημικές ανισότητες και προωθούν τη διακυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς. Η συμμετοχή των μεταναστριών στη διαμόρφωση των γυναικείων πολιτικών όχι μόνο ενισχύει την ποικιλομορφία, αλλά διασφαλίζει επίσης ότι οι πολιτικές αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες όλων των γυναικών.
Ατενίζοντας το μέλλον: Προς τη διακυβέρνηση της ισότητας των φύλων
Η πορεία προς την ίση εκπροσώπηση στη χάραξη πολιτικής συνεχίζεται. Αν και έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος, εξακολουθούν να υπάρχουν προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της έμφυλης βίας, του μισθολογικού χάσματος και της υποεκπροσώπησης σε ηγετικούς ρόλους. Οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων απαιτούν συλλογική δράση και συνεχή υπεράσπιση. Το έργο VOC εργάζεται προς αυτόν τον στόχο, για να εξασφαλίσει ίση εκπροσώπηση και να όλες οι φωνές μέσω των δραστηριοτήτων του.